2017'den beri albüm yayınlamayan Kendrick Lamar, uzun süreli yokluğunu 9 şarkıdan oluşan iki kısımlık Mr. Morale & the Big Steppers ile telafi ediyor. Lamar'ın yoğun bir içeriğe sahip, birbirinden farklı isimler ve seslerden oluşan albümünü katmer katmer inceliyoruz.

"2 yıl yazar tıkanıklığı, beni hiçbir şey harekete geçiremedi." diyor Kendrick Lamar, son albümünün üçüncü şarkısı Worldwide Steppers'ta. Yine albümü açan United in Grief'te 1855 gündür albüm yapmadığını belirtiyor. Evet, biliyoruz. Kendrick Lamar 1855 gündür albüm yapmadı. İş birliklerinde veya teklilerde sesini duysak bile nafile. Lamar en son uzunçaları DAMN.'i 5 yıl önce yayınladı. Yeni çalışmasıysa bu kadar beklediğimize fazlasıyla değiyor.

Mr. Morale & the Big Steppers, farklı janrların arasında dolanırken yine çok farklı sesleri ağırlıyor. Prodüksiyon kısmında da vokalde de Lamar ile çalışmasına alışkın olduğumuz isimlerle beraber sürpriz müzisyenleri de duyuyoruz: Dahi, Sounwave, Pharell Williams (bu ismi görmesek şaşırabilirdik) Ghostface Killah, Baby Keem, Summer Walker, adı oldukça sansasyonel olaylara karışmış Kodak Black ve belki de albümün en iyi vokal performansıyla Portishead'den Beth Gibbons.

Albüm boyunca anlatıcılığı üstlenen iki isimse Lamar'ın uzun süredir beraber olduğu partneri Whitney Alford ve ruhani öğretmenlikle (şaşırmayın, böyle bir şey var) yazarlık yapan Eckhart Tolle.

Mr. Morale & the Big Steppers, hem lirik hem müzikal açıdan tıka basa fikirle dolu. Türler arasında çılgınca geçiş yapıp birbirine karışan seslerin nasıl bu kadar uyumlu duyulduğunu merak ediyoruz. Özellikle açılış şarkıları bir tarzdan diğerine kesik piyano akorları, ters davullar ve kalp atışını andıran bas ritimleriyle geçiyor. Bu caz döngüsüne sample sesler, 80'lerin film müziklerinden fırlamış synthler ve trap ritimleri ekleniyor. Kayıt her şarkıda birbirinden farklı on prodüktör görev almış hissi veriyor.

United In Grief ve Father Time terapiden ve ailevi problemlerden, N95 sansür kültüründen söz açıyor. Aralarda fırtınalı aşklardan bahseden romantik sayılabilecek şarkılar da var. Florence + the Machine'den alınan örneğiyle We Cry Together Kendrick Lamar ile Taylor Paige'in seslendirdiği bir kadın arasındaki kavgayı anlatıyor.

Lamar'ın gündemi yakından takip ettiği aşikar. Father Time Kanye West ve Drake arası ilişkiye soru işaretli göndermelerde bulunuyor. Savior aşı karşıtı Brooklyn Nets oyuncusu Kyrie Irving'i eleştiriyor. Güzel şarkılar bizim müzik listelerimize, bu sitemli dizeler gazete manşetlerine doğru yola çıkıyor.

Auntie Diaries trans bireylere adanan bir şarkı. Lamar, bu şarkıyla gençliğinde sahip olduğu zihniyet için günah çıkarıyor:

My auntie is a man now
I think I'm old enough to understand now

İsmini maskelerden aldığını derhal anladığımız N95, cıvıl cıvıl bir mizahla pandemi konusunda bazı eleştiriler içeriyor. Lamar'ın materyalizm ve toplum üstüne söyleyecek şeyleri var.

Albümün en sarsıcı anı ise sonda. Mother I Sober kölelik ve cinsel istismar hakkında. Hala albümün etkisinde olan dinleyiciye bir yumruk daha iniyor. Lamar kendi aile hayatından en acı detaylarıyla bahsederken Beth Gibbons'un Portishead usulü vokalleri, rapçinin her yana dağılmış tramvalarına toparlayıcı bir etki sağlıyor.

Dile kolay, 14 Grammy ödüllü müzisyen bunların 5'ini DAMN. ile aldı. Bu albümle Pulitzer Ödülü de kazandı ve bu ödülü kazanan ilk rapçi oldu. Belki bu yüzden kayıt boyunca "Herkesi memnun edemem..." cümlesini tekrarlayan Lamar her müzisyenin tek bir zirve anının olabileceğini ve kendininkinin geçtiği yanılgısına kapılmış olabilir. Bizce Mr. Morale & the Big Steppers gibi bir albümle Lamar'ın bunu dert etmesine gerek yok.