The Strokes, yedi yıllık bir aranın ardından yeni albümünü dinleyicileriyle paylaştı. 2010’lu yılları geride bıraktığını ve ''buzu çözünmüş şekilde'' geri döndüğünü duyuran grup, hala etrafta en iyi gitar rifflerini üreten müzisyenlerden olduğunu da unutturmuyor.

Albüm 10 Nisan’da, Johnny Cash, Kanye West ve Beastie Boys ile çalışmalarıyla bilinen, birçok kere Grammy ödülü kazanmış Rick Rubin prodüksiyonluğunda yayınlandı. En sıradan şarkıları bile efsaneye çeviren Rubin’in yetenekleri The Strokes’un müziğini daha keskin ve etkili hale getiriyor. Albümde dikkati ilk çeken şey ise kapak resmi, Jean-Michel Basquiat’a ait Bird On Money isimli eser. Albüm hakkında geçen ayki konserlerinde Julias Casablancas, ''İnsanların ne beklediğini biliyorum ve bunu onlara vermekten nefret ediyorum.'' açıklamasında bulunmuştu. The Velvet Underground tavırlarıyla karşımıza çıktıklarından bu yana on dokuz yılı deviren grup üyeleri, yeni albümleriyle kırklarındaki müzisyenler olarak daha olgun ve bilge bir tavır sergiliyorlar.

Albümünün çıkışına kadar bizi epeyce bekleten grup neyse ki üç teklisini önceden bizlerle buluşturdu. Bunların ilki At The Door. Ayrılık hakkında olan şarkı, dinleyenlerden çok şarkıcının kendisi için yazılmış gibi. At The Door, sadece Casablancas’ın vokaliyle klavye sesinden oluşuyor. Bad Decisions, nota nota Billy Idol’ın Dancing With Myself’iyle aynı ve The Strokes’un kendi müziğinin elementlerini de içeriyor. Son tekli ise Brooklyn Bridge to Chorus. Bu şarkıda da, davul ve klavyenin oluşturduğu 80’lerin disko ritimlerini dinlemeye devam ediyoruz.

Gelelim sabırsızca açılışı yapan şarkı The Adults Are Talking’e. Girişteki hızlı elektronik gitar ve davul sesleri sizi korkutmasın. Casablancas, kimi yerlerde neredeyse mırıldandığı yumuşak sesi sayesinde şarkının hızıyla hoş bir uyum yakalıyor. Sözlerinde şarkıcı, üst düzey yöneticilere ve iş hayatındaki yalanlara isyan ediyor. Not The Same Anymore, dertli Casablancas’ın geçmiş aşk tecrübelerini sorguladığı melankolik bir şarkı. Arctic Monkeys’in Tranquility Base Hotel & Casino albümünün açılışında söylediği ''I just wanted to be one of The Strokes.'' cümlesine teşekkürünü bu şarkıdaki Suck It And See’den anımsayacağımız esintilerle sunuyor. Kapanışı yapan Ode To Mets, merkezdeki kasvetli gitar riffleriyle, sanki albüm boyunca kullanılan tüm enstrümanları yavaşça birleştiriyor. Casablancas’ın grubun kariyerinin başlangıcına, New York’ta büyüdükleri zamanlara döndüğü şarkıdaki Mets, New Yorklu bir beyzbol takımının isminden geliyor. Albümü dikkate değer bir şekilde bitiren Ode To Mets, The Strokes’un parlak günlerinin henüz sona ermediğini gösteriyor.

Albümün ismi karar verildiği tarihte dünyadaki çevre problemlerini işaret ederken, yayınlandığı zamanda ortaya çıkan salgınla da uyum sağladı. Keyifle dinleyebileceğiniz The New Abnormal, Julian Casablancas’ın ''Ben bencilce iyi vakit geçiriyorum, ya siz?'' sorusuna da kocaman bir evet cevabını hak ediyor.