Solo kariyerine The Eraser (2006) ile başlayan ve sonrasında Tomorrow’s Modern Boxes (2014) ile devam eden Thom Yorke, geçtiğimiz günlerde bunlara bir yenisini ekledi.

27 Haziran 2019 tarihinde XL etiketiyle yayınlanan ve yapımcılığını Nigel Godrich’in üstlendiği ANIMA, dinleyenlere distopik bir dünyada birçok ince ve karmaşık katmanın bir araya geldiği elektronik müzik vadediyor. Albüm adını psikanalist Carl Jung’un “anima ve animus” adını verdiği rüya konseptinden alıyor. Rüyalar ve tıpkı Black Mirror’da olduğu gibi teknolojiye duyulan güvensizlik, uzun zamandır Thom Yorke’un ve dolaylı yoldan Radiohead’in üzerinde durduğu en temel unsur. ANIMA’nın genel depresif ve gergin halini ise Yorke, “Bir sebepten ötürü kaygıyı ve sıkıntıyı ifade etmenin en iyi yolun bunu distopik bir ortamda gerçekleştirmek olduğunu düşündüm.” şeklinde ifade ediyor.

ANIMA açılışını Traffic ile yaparken bunun ne kadar doğru bir karar olduğunu albümde ilerledikçe farkediyoruz. Traffic’in ilk sırada olması hipnoz etkisi yaratan titreşimlerle sağladığı elektronik groove tarzını albümün geneline aktarmak açısından kritik rol oynuyor. Daha sonrasında albümün çekirdeği konumunda olan Dawn Chorus, uzunçaların en iyi şarkısı olmak için oldukça iddialı bir pozisyonda. Albümün son durağında ise bizi Runwayaway karşılıyor. Elektronik bas motiflerinin bluesvari gitar tonuyla olan uyumu ile dikkat çeken Runwayaway, albüm genelinde görece yüksek olan tempoyu kontrol ediyor.

Albümün öne çıkan şarkılarından Traffic, Not The News ve Dawn Chorus aynı zamanda yönetmen koltuğunda Paul Thomas Anderson’ın oturduğu albümle aynı adı taşıyan kısa filmde de yer alıyor. ANIMA, albümün genel karanlık ve umutsuz yapısını izleyene gayet iyi bir şekilde yansıtmayı başarırken aynı zamanda albümü görsel açıdan gayet iyi özetliyor.

Rüyalar, kabuslar ve anksiyete derken ANIMA, şimdiye kadarki Thom Yorke albümleri arasındaki en karanlık atmosfere sahip albüm. ANIMA bizi Thom Yorke’un iç dünyasına doğru yolculuğa çıkartırken bir yandan da şunu fark ediyoruz; Thom Yorke'un üzerinde Radiohead gibi bir sorumluluk olmadığında sadece ne yapmak istiyorsa onu yapıyor ve bu da her anlamda müziğine yansıyor.